Την αναγκαιότητα να επιταχύνει η Πολιτεία τις διαδικασίες για την ταχύτερη δυνατή οικονομική ανακούφιση και παροχή διευκολύνσεων, όλων των ιδιοκτητών ακινήτων και όλων των επαγγελματιών και επιχειρηματιών του Κέντρου της Αθήνας που υπέστησαν υλικές ζημιές εξαιτίας των σοβαρών επεισοδίων της 12ης Φεβρουαρίου 2012, υπογράμμισε ο Αναπληρωτής Γραμματέας ΚΟ της ΝΔ, Βουλευτής Ημαθίας Λάζαρος Τσαβδαρίδης κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή επί του Νομοσχεδίου του Υπουργείου Εσωτερικών για την λήψη μέτρων για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν από τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου στο κέντρο των Αθηνών.
Παράλληλα ο κ. Τσαβδαρίδης υπογράμμισε ότι σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, η ίδια η Πολιτεία με τα αρμόδια από το Σύνταγμα όργανα της οφείλει να περιφρουρεί την δημόσια ασφάλεια και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπάρχει χώρος στον οποιονδήποτε να υποκαθιστά συλλήβδην και κατά το δοκούν το έργο των αστυνομικών μας δυνάμεων όντας αυτόκλητος Ρομπέν των Δασών και εγγυητής της νομιμότητας.
Αναλυτικά σημεία της ομιλίας του κ. Τσαβδαρίδη είναι τα ακόλουθα:
<<Όταν δεν ξέρεις πού πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί>>. Με οδηγό αυτή την πρόταση γραμμένη σε έναν τοίχο της πρωτεύουσας, φοβούμαι ότι το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας ακροβατεί εδώ και λίγα χρόνια λόγω της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης, σε μονοπάτια που θρέφουν μία διογκούμενη αλληλοκαχυποψία, μία επικίνδυνη ταλάντευση της κοινωνικής συνοχής, μία επαπειλούμενη αποκαθήλωση κανόνων, αξιών, θεσμών και αρχών.
Οι αιτίες για την αναζωπύρωση αυτών των φαινομένων, που μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχε η εντύπωση ότι είχαν θαφθεί οριστικά στη λήθη του παρελθόντος, είναι πολλαπλές και πολυεπίπεδες. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Ελληνική κοινωνία δοκιμάζει ξανά τις αντοχές της ωριμότητας της και έρχεται και πάλι αντιμέτωπη με τους μύχιους φόβους της.
Μία από τις βασικές ευθύνες μίας σύγχρονης, δημοκρατικής και ευνομούμενης Πολιτείας, είναι ακριβώς να μπορεί να υπερασπίζεται τα βασικά δικαιώματα των πολιτών της για ασφάλεια, κοινωνική αρμονία και απονομή δικαιοσύνης. Μία μικρή πτυχή αυτής της ευθύνης μας απέναντι στον Έλληνα πολίτη ερχόμαστε σήμερα να θέσουμε σε πράξη. Καλούμαστε να κυρώσουμε με νόμο τη λήψη μέτρων για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν από τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου 2012 στο Κέντρο των Αθηνών.
Για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Ο καθένας ανάλογα με το ιδεολογικό μετερίζι του, την κοσμοθεωρία του, τον βαθμό της πληροφόρησης του, την αντικειμενικότητα ή υποκειμενικότητα του, αποπειράθηκε να πάρει θέση και να υπερασπιστεί ή να καταγγείλει αυτό που συνέβη.
Οι ερμηνείες όμως για τις αιτίες δεν μπορούν και δεν πρέπει να μας ωθούν να ξεχνούμε ένα απλό αποτέλεσμα των γεγονότων εκείνων. Ότι εκείνη την ημέρα, στο Κέντρο των Αθηνών, ξεθεμελιώθηκαν δρόμοι και κοινόχρηστοι χώροι, κάηκαν και λεηλατήθηκαν καταστήματα, καταστράφηκαν περιουσίες, πληγώθηκε βαρύτατα η εικόνα της περιοχής ως εμπορικός και τουριστικός προορισμός σε όλο τον πλανήτη.
Αν μη τι άλλο λοιπόν, αυτό που συζητάμε σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αυτονόητο. Να διασφαλίσουμε ως Πολιτεία αφενός την ταχύτερη δυνατή οικονομική ανακούφιση, μέσω της ανάλογης αποζημίωσης και παροχής διευκολύνσεων, όλων αυτών των επαγγελματιών και επιχειρηματιών που είναι ιδιοκτήτες, μισθωτές ή νόμιμοι χρήστες ακινήτων, τα οποία υπέστησαν υλικές ζημιές εξαιτίας των σοβαρών επεισοδίων και αφετέρου να καθορίσουμε όλες τις σχετικές διαδικασίες ώστε η καταβολή των αποζημιώσεων και η επιδιόρθωση των ζημιών να γίνει σύντομα αλλά σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του νόμου και κατόπιν σχετικού ελέγχου.
Παράλληλα, να καθορίσουμε το απαραίτητο πλαίσιο έτσι ώστε σε πρώτο επίπεδο να επανέλθει η ευρύτερη περιοχή (επιχειρήσεις, οικίες και άλλου είδους οικήματα αλλά και οι κοινόχρηστοι χώροι) στην πρότερη κατάσταση, προκειμένου, όλοι οι διαμένοντες και δραστηριοποιούμενοι στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και οι επισκέπτες του να επωφεληθούν από τη μη περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε ένα δεύτερο επίπεδο, να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας των απασχολούμενων στις επιχειρήσεις στον εν λόγω πολεοδομικό ιστό.
Αυτό που πρέπει βεβαίως να τονίσω ότι πρέπει να διασφαλιστεί, είναι αφενός η ανάγκη για επίσπευση των συγκεκριμένων διαδικασιών, έτσι ώστε αυτές να μην παρεμποδίζονται από περιττή γραφειοκρατία και αφετέρου η ανάγκη για στοχευμένο αλλά ενδελεχή έλεγχο ώστε να τηρούνται πλήρως οι προϋποθέσεις του νόμου αναφορικά με το είδος και την έκταση της επεμβάσεως. Είναι απαραίτητο να δοθεί η αίσθηση στον πολίτη ότι η Πολιτεία ΚΑΙ θέλει ΚΑΙ μπορεί να μεριμνά ταχύτατα προς όφελος του, χωρίς να ορθώνει τυπολατρικά εμπόδια στον δρόμο της δικαιολογημένης αγωνίας του να εξυπηρετηθεί.
Η λήψη βέβαια όλων αυτών των απόλυτα αναγκαίων μέτρων, ας μην αυταπατόμαστε, λειτουργεί απλά ως ασπιρίνη. Καταπραΰνει μόνο επιδερμικά το μείζον πρόβλημα που αναδύθηκε εκείνη την ημέρα του φετινού Φεβρουαρίου. Και το μείζον ερώτημα στο οποίο οφείλουμε όλοι ως Κοινωνία να δώσουμε απαντήσεις, είναι το ποιους τρόπους επιλέγουμε για να εκφράσουμε τις διαμαρτυρίες μας και να διεκδικήσουμε τα αιτήματα μας καθώς και το ποια όρια οφείλουν να έχουν οι δράσεις μας αναφορικά με αυτά τα ζητήματα.
Θέλουμε ως κοινωνία κάθε φορά που νιώθουμε ότι οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τα δικαιώματα μας να υποκαθιστούμε εμείς οι ίδιοι την έννομη τάξη συλλήβδην; Θέλουμε να αποτελούμε εμείς οι ίδιοι τους δικαστές, τους εισαγγελείς και τους κατηγόρους απονέμοντας δικαιοσύνη κατά το δοκούν; Θέλουμε στο όνομα της καχυποψίας, να αφαιρέσουμε από τους αρμόδιους για την ασφάλεια μας κρατικούς μας μηχανισμούς τη δυνατότητα να αποτελούν το ανάχωμα μας στην παραβατικότητα; Και κάθε φορά που προσπαθούν να το πράξουν, έστω και με λάθη, έστω και με παραλήψεις ή ενδεχόμενες υπερβάσεις καθήκοντος, εμείς να ισοπεδώνουμε την δράση τους, να καταγγέλλουμε συνολικά τη στάση τους, να ευνουχίζουμε τον ρόλο τους; Αν αυτό είναι που θέλουμε, τότε όλοι μας μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αυτόκλητους υπερασπιστές του κοινωνικού δικαίου και να αναλαμβάνουμε δράσεις <<αντ΄ αυτού>> ως σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών.
Το κέντρο της Αθήνας, έζησε την λεηλασία και την καταστροφή. Έζησε την εμφύλια μάχη στο όνομα της διαμαρτυρίας και της διαδήλωσης. Την ίδια μάχη, σε μικρότερο βαθμό αλλά πολύ συχνά πλέον, ζουν και πολλές άλλες περιοχές της χώρας μας. Η Βέροια, ο τόπος καταγωγής μου, έγινε προσφάτως και αυτή μάρτυρας μικρών ευτυχώς καταστροφών στο κέντρο του πολεοδομικού της ιστού από <<διαμάχες>> αντίπαλων ιδεολογικών πόλων που αφετηρία και αρχή τους έχουν την ιδιοποίηση εκ μέρους τους του ρόλου του υπερασπιστή των δικαιωμάτων των πολιτών. Αυτό δεν πρέπει να περάσει. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να καλλιεργηθεί άλλο. Η ασφάλεια των πολιτών και η κοινωνική γαλήνη δεν είναι ζήτημα ευχολογίων. Είναι απόφαση όλων μας που πρέπει να εφαρμόζεται με μοναδικό γνώμονα το σεβασμό στο Σύνταγμα της χώρας.
<<Αν δεν φυσάει ούριος άνεμος, τράβα κουπί>>, λέει ο σοφός λαός μας. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όλοι μας αυτό οφείλουμε να κάνουμε. Αλλά να το κάνουμε συντεταγμένα, ως σύγχρονη Πολιτεία. Όχι αποσπασματικά και μονοκόμματα λειτουργώντας με αποκλεισμούς και κομματικές αγκυλώσεις. Η νέα διακυβέρνηση ήδη έχει δώσει το στίγμα της στον τομέα αυτό. Θωρακίζοντας ξανά την Ελληνική Αστυνομία και εξορθολογίζοντας τη δράση και τις αρμοδιότητες των τμημάτων της, πέτυχε ήδη την <<ανακατάληψη>> όπως επικράτησε ο όρος, του Κέντρου των Αθηνών.
Ξαναφέρνει σιγά σιγά την ηρεμία στον πολεοδομικό ιστό της. Την ανάσα ανακούφισης στον εμπορικό και επιχειρηματικό κόσμο της περιοχής. Και αυτό θα συνεχίσει να το κάνει. Με κάθε κόστος. Γιατί ξέρει ότι αν δεν τραβήξει αυτή κουπί, δεν θα το κάνει κανένας άλλος. Όχι γιατί δεν μπορούν οι άλλοι, αλλά γιατί δεν θέλουν.