Νόμιζα ότι ήμουν προετοιμασμένη. Ο παιδικός σταθμός από παντού τσεκαρισμένος. Το παιδί έτοιμο να μπει στην μάταιη κοινωνία τούτη. Ο παιδίατρος σύμφωνος. Όλα έδειχναν ότι η στιγμή επρόκειτο να είναι ιδανική. Το σχολείο έχει πόρτα που κλείνει, είναι καθαρό, έχει παιδίατρο, παιδοψυχολόγο, γιαγιά μαγείρισσα, σφραγίδες, χαρτιά, πιστοποιήσεις, καλούς ανθρώπους. Ε, άμα δεν μας αρέσει, δεν είναι και φυλακή στην οποία καταδικαστήκαμε ισόβια.
Ο Γιώργος (ο γιος μου ντε) είναι σχεδόν δύο ετών. Μάλιστα η 2η μέρα στον παιδικό σταθμό είναι μια καλή ευκαιρία και για το πρώτο του πάρτι καθώς τότε θα γίνει 2 ακριβώς. Πόσα θέλεις λοιπόν Έλενα (εγώ ντε) για να πάει;
Μέρα 1η: Τι ωραία που είναι αυτή η κοινωνικοποίηση!
Ο παιδότοπος του παιδικού σταθμού δεν διαφέρει σε τίποτα από τους παιδότοπους που πηγαίνουμε τους τελευταίους μήνες. Τρέχει μέσα. Δοκιμάζει όλα τα παιχνίδια. Η γνωριμία με την δασκάλα είναι σύντομη. Κοιταζόμαστε με την παιδοψυχολόγο του σταθμού. Εκείνη σηκώνει το φρύδι όταν τρέχει να ακολουθήσει τα άλλα παιδάκια στην αίθουσα κι εγώ ανοίγω τα μάτια “Τόσο εύκολο θα είναι;”. Δεν απομακρύνομαι, αλλά ούτε και ανεβαίνω στον όροφο με τις δραστηριότητες. Δεν επιτρέπεται. Διαβάζω εφημερίδα. Πίνω καφέ. Μένω τρεις ώρες. Όταν πια έρχεται, με αγκαλιάζει και φεύγουμε όλοι ενθουσιασμένοι. Τι ωραία που είναι η κοινωνικοποίηση!
Μέρα 2η και 3η: Τι μάνα είσαι εσύ που αφήνεις το παιδί σου να σπαράζει πίσω σου;
Ήξερα ότι το παραμυθένιο σκηνικό δεν επρόκειτο να επαναληφθεί. Η ιδέα της επανάληψης μιας ομαδικής δραστηριότητας μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί ότι δεν τρελαίνει τον Γιώργο. Στο κολυμβητήριο πάνε οι μαμάδες με τα παιδάκια αγκαλίτσα όπως οι δείκτες του ρολογιού πλάτσα πλούτσα, εμείς αντίθετα. Στη μουσική όλοι κάθονται ωραία και καλά και χτυπάνε τα πατουσάκια ρυθμικά, ο Γιώργος χορεύει στο κέντρο. Η γκρίνια άρχισε. Τα χέρια απλώθηκαν, η μίξα άρχισε να τρέχει μαζί με τα δάκρυα. Τι μάνα είσαι εσύ που αφήνεις το παιδί σου να σπαράζει πίσω σου; Και πάλι δεν απομακρύνομαι. Σέρνομαι στο κοντινό καφενείο. Διαβάζω εφημερίδες και πίνω καφέδες. Οι παππούδες δίπλα μου παίζουν πρέφα και δηλωτή. Ξεχνιέμαι λίγο με την πρέφα. Θέλω να μάθω. Μετά από 4 ώρες, που μάλλον θα έχει κουραστεί, επιστρέφω στον σταθμό. Η αγκαλιά του είναι πιο σφιχτή από ποτέ. Τα δάκρια λυγμοί, στο αυτοκίνητο δεν μιλάει, ανασαίνει βαριά και κλαίει γοερά.
Μέρα 4η: Κάποια παιδάκια θέλουν την μαμά τους. Κι εγώ την δική μου.
Δεν θέλει να πάει πουθενά. Σαν να ανεβάζει πυρετό. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με ένα παιχνιδάκι του, θα βοηθήσει πολύ είχε πει η δασκάλα μας. Ναι, θα πάμε και στις κούνιες (μετά). Με το που φτάνουμε, να η Μαρία (η δασκάλα ντε) που σε περίμενε με τόση χαρά, τρέχει να φύγει προς όπου να ναι, πέφτει κάτω και χτυπιέται όπως δεν τον έχω ξαναδεί, χέρια πόδια. Εννοείται πως κλαίει κι εγώ που είμαι τόσο σίγουρη για την απόφαση ότι όλο αυτό θα του κάνει καλό, γυρίζω την πλάτη και φεύγω. Μάνα είσαι εσύ που αφήνεις το παιδί σου να σπαράζει σε ξένα χέρια; Δεν πάω ούτε στο καφενείο, δεν παίρνω εφημερίδα, δεν πίνω καφέ. Πηγαίνω γυμναστήριο. Κάνω ποδήλατο δύο ώρες και βάρη μία. Όχι, δεν θα κλάψω. Μετά από 3 ώρες self και body meditation πάω να τον πάρω. Έχω κανονίσει να συζητήσω και την πρόοδό του (μου) με την παιδοψυχολόγο. Κάποια παιδάκια μέχρι να ανέβω στο γραφείο της θέλουν την μαμά τους. Κι εγώ την δική μου. Τι θα σκέφτηκε η γυναίκα που έβαλα τα κλάματα μπροστά της; Τον παραλαμβάνω κατάκοπη. Τι το ήθελα το γυμναστήριο; Ο Γιώργος δεν κλαίει τόσο. Χαιρετά και τους υπόλοιπους φεύγοντας.
Μέρα 5η: Μάρθα Βούρτση
Η λέξη σχολείο δεν ακούγεται και τόσο άσχημα. Δεν πάει με κέφι, αλλά ούτε και με όρεξη. Στην αυλή του παιδικού μια ομάδα από το διπλανό νηπιαγωγείο κάνουν επίδειξη μίνι τένις. Να ένα μπαλάκι, να μια ρακέτα σαν και την δική σου, να και η Μαρία η δασκάλα σου, τι ωραία που περνάμε εδώ στο σχολείο. Ξαναπηγαίνω στο καφενείο. Μια δηλωτή θα με βοηθήσει να ξεχαστώ. Η γραμματέας του παιδικού σταθμού – σχολείου – άτιμη κοινωνία παρακαλεί την δασκάλα να κατεβάσει τον μικρό Γιωργάκη, καθώς ήρθε η μαμά να τον πάρει. Τέτοιο τρέξιμο στην αγκαλιά μου εύχομαι να ζω συνέχεια στην ζωή μας. Κρατιέμαι και δεν κλαίω.
Αυτές τις μέρες θέλει περισσότερη αγκαλιά και δείχνει ανασφαλής. Άλλοτε το κάνω, άλλοτε το παίζω σκληρή.
Σας φάνηκα τελείως γελοία; Κανένας δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτόν τον αποχωρισμό. Δεν είναι ότι φοβάσαι ότι χάνεις το παιδί σου, δεν είναι ότι ανησυχείς ότι θα πάθει κάτι. Είναι που μάλλον μέχρι να περάσει καιρός δεν ξέρεις τι περνά από το δικό του μυαλό ή πώς νιώθει βαθιά μέσα στην ψυχή του (εκείνο ντε) για αυτόν τον αποχωρισμό. Δεν θα σας πω για το τι περνάει από το δικό μου, γιατί μάλλον θα πρέπει να ακούσω όλα αυτά τα περί Eλληνίδας μάνας, κακομαθημένων παιδιών Ελληνίδων μανάδων κλπ κλπ και δεν έχω όρεξη. Μπορώ να αντέξω τα πάντα, αλλά αυτό το τεράστιο αγγλικό ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου στέκεται εκεί δύο εβδομάδες τώρα, βαρύ, καθώς τον κοιτάω που κοιμάται ή τον ρωτάω και δεν παίρνω απάντηση για το πώς πέρασε στο σχολείο.
Ο Γιώργος είναι γενικά αναστατωμένος. Δεν κοιμάται καλά, δεν παίζει τόσο όσο λείπω στη δουλειά. Κι εγώ είμαι ανήσυχη. Η σχέση μας περνά σε ένα επόμενο στάδιο. Και καμιά αλλαγή δεν είναι ανώδυνη. Θέλει περισσότερη αγκαλιά και δείχνει ανασφαλής. Άλλοτε το κάνω, άλλοτε το παίζω σκληρή. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι σωστά. Ανάλογα με την περίπτωση κρίνω πόση “αγάπη” θα δώσω καθώς πάνω στο αγγλικό ερωτηματικό που σας έλεγα κρέμονται και όλες αυτές οι συμβουλές, να μην σου πάρει τον αέρα, μην τον παραχαϊδέψεις τώρα, μην κάνεις το λάθος και κοιμηθείς μαζί του κανένα βράδυ αν στο ζητήσει. Χτίσε μια μελλοντική σχέση τώρα.
Χτίζω, πετραδάκι πετραδάκι. Με δάκρυα κολλάνε τα κομμάτια μεταξύ τους, αλλά αν ο Γιώργος γυρίσει μια μέρα και μου πει, εσύ που με πήγες στον παιδικό σταθμό από τα 2, να βάλετε κι εσείς ένα χεράκι ε;