Σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής κατάρρευσης, οι πολίτες αυτής της χώρας, ζούνε σοκαρισμένοι και μουδιασμένοι, απίστευτα δυσάρεστες εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
Με τη σειρά τους και οι κάτοικοι της Βέροιας και γενικότερα του νομού μας, καλούνται να αντιμετωπίσουν περαιτέρω υποβάθμιση με το κλείσιμο της Πανεπιστημιακής σχολής στη Βέροια.
Η αλήθεια είναι πως η πανεπιστημιακή σχολή κάκιστα δεν αγκαλιάστηκε από την πόλη και δεν ενσωματώθηκε σε αυτήν, από την αρχή αποτελούσε ξένο σώμα. Ίσως δεν επικράτησαν οι πραγματικοί και ουσιαστικοί λόγοι στη συνείδηση όλων μας.
Καλές οι επιτροπές στήριξης για την παραμονή της σχολής στην πόλη, αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι να λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης ή ως προπέτασμα καπνού σε ειλημμένες αποφάσεις .
Κάποιοι, παραγνωρίζοντας τη διάσταση της πνευματικής υπεραξίας και τιμής που αποκτά μια πόλη, στέκονται μόνο στο υποτιθέμενο οικονομικό όφελος από την ύπαρξη της. Ακόμη και αυτό στην περίπτωση μας δεν ισχύει. Ελάχιστοι μένουν στη Βέροια συνεισφέροντας στην τοπική αγορά και οικονομία.
Διακινδυνεύοντας να φανώ μηδενιστής και σκληρός θέτω το ερώτημα :
Έτσι όπως λειτούργησε το τμήμα του ΑΠΘ στη Βέροια τι κερδίσαμε;
Το ισοζύγιο είναι θετικό ή αρνητικό; Από την στιγμή που δεν μπορέσαμε να δημιουργήσουμε μια δυναμική ώστε να ενσωματωθούν νέες σχολές και να δημιουργηθεί μια ισχυρή έδρα όπως στην Κοζάνη στις Σέρρες στην Κομοτηνή, ποιο αποτέλεσμα περιμέναμε;
Δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο πολιτισμός και η επένδυση στην πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη ουδέποτε είναι ανταποδοτική.
Εμείς δώσαμε γη και ύδωρ. Τα λεφτά που βάλαμε ήταν πολλά και γνωρίζαμε καλά ότι δεν επενδύσαμε προσωρινά. Η Δήμαρχος από την άλλη έκανε τα πάντα για να μείνει η σχολή στην πόλη μας. Όμως με το ζόρι γάμος δεν γίνεται. Είμαστε μονίμως με ένα δαχτυλίδι και μια ανθοδέσμη στο χέρι ενώ μας αγνοούν.
Είχα χρησιμοποιήσει παλιότερα, σε σχέση με τις εξελίξεις στη πόλη μας, τον όρο «Βέροια-Κλινικά νεκρή». Και με ένα νεκρό δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.
Λοιπόν φτάνει! Αρκετά κλάψαμε τον πεθαμένο. Από δω και πέρα να δούμε πώς μπορούμε να διατηρήσουμε κάποιες τουλάχιστον απαραίτητες δομές, που τώρα λόγω της οικονομικής κατάστασης κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Είχα αναφερθεί και στο παρελθόν για ορθολογικότερη και προς το συμφέρον του δήμου διάθεση των υποδομών του. Να παλέψουμε λοιπόν για το ιδιοκτησιακό καθεστώτος, ώστε να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τους χώρους έχοντας έσοδα, δίνοντας έτσι μια ανάσα στο δήμο.
Επιβάλλεται να κοιτάξουμε μπροστά και να καταλάβουμε ότι θα πορευτούμε μόνοι μας, αξιοποιώντας τους δικούς μας πόρους και τις δικές μας δομές και υποδομές.
Από τη στιγμή που η πανεπιστημιακή κοινότητα, δεν είδε με καλό μάτι την ίδρυση του συγκεκριμένου τμήματος, ήταν σίγουρο ότι αυτό θα είχε ημερομηνία λήξης.
Μια ολόκληρη πόλη, η δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο δεν μπορεί να είναι όμηροι των καθηγητών μιας σχολής.
Δεν επιτρέπεται να δυσφημείται η πόλη μας και στην συνείδηση των νέων παιδιών που φοίτησαν και φοιτούν στην πόλη μας, να μένει η Βέροια ως η πόλη της ταλαιπωρίας και των προβλημάτων και όχι η Βέροια της γνώσης και της προσφοράς.
Δεν απεμπολούμαι την πνευματική υπεραξία που αποκτά μια πόλη με την ύπαρξη μιας πανεπιστημιακής σχολής σε αυτήν και πρέπει να αγωνιστούμε για την παραμονή του πανεπιστημίου στη Βέροια, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση μιας οριστικής επίλυσης του θέματος.
Μια πανεπιστημιακή σχολή είναι πηγή γνώσης και μεγάλη τιμή για την πόλη που λειτουργεί, δεν πρέπει να είναι θέμα επικοινωνιακών τεχνασμάτων ή εργαλείο για απόκτηση γοήτρου.
Η σύγχρονη φτώχεια δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πνευματική και δυστυχώς προέρχεται από κάποιους ανθρώπους που θεωρούνται του πνεύματος……
Θεωρώ ότι η ιστορία Πανεπιστήμιο στη Βέροια ήταν «τελειωμένη» πριν καν αρχίσει !!!