Προκηρύχτηκαν τελικά οι εκλογές, παρά την αμφιβολία που εξέφραζαν κάποιοι σχετικά με την ημερομηνία, την οποία μάλιστα μετέθεταν για το Σεπτέμβριο , ενώ άλλες πηγές την έφταναν μέχρι το 2014! Έτσι στις 6 Μαΐου ο λαός καλείται να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας.
«Είναι οι πιο κρίσιμες εκλογές από την εποχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου» ακούμε να λένε συνεχώς οι περισσότεροι εκ των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των αναλυτών, «γιατί αφορούν το μέλλον και την επιβίωση της χώρας».
Είτε συμφωνεί κανείς μέχρι κεραίας με τα λεγόμενα των ειδημόνων, είτε υιοθετεί μέρος αυτών, είτε έχει τη δική του διαφορετική άποψη, γεγονός παραμένει ότι το μέλλον αυτής της πολύπαθης χώρας είναι άγνωστο και θα εξαρτηθεί πράγματι κατά ένα μεγάλο μέρος από τον ηγέτη ή τους ηγέτες που θα πάρουν το τιμόνι της διακυβέρνησης στα χέρια τους.
Επικρατούσα άποψη είναι αυτή που υποστηρίζει ότι όποιο από τα δυο μεγάλα κόμματα κι αν αναλάβει δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά, ούτε να αλλάξει άρδην τα προαποφασισμένα, αφού πρέπει να ακολουθηθεί κατά γράμμα η μνημονιακή πολιτική. Από την άλλη πλευρά τα αντιμνημονιακά κόμματα είναι χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις και εφικτές τακτικές. Γι΄ αυτό και μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν έχει αποφασίσει ακόμα ποιον θα ψηφίσει.
Υπάρχει οργή που ακόμα δεν εκφράστηκε. Υπάρχει διάχυτος φόβος για τα μελλούμενα, ο οποίος καλλιεργήθηκε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, «ανακάλυψε» ξαφνικά τη δυσχερέστατη οικονομική μας κατάσταση και έπρεπε να προετοιμάσει το λαό για τα επερχόμενα εμφυτεύοντας το φόβο και την απογοήτευση μέσα του ώστε να κάμψει τις όποιες αντιδράσεις. Πορεύτηκε για δυο χρόνια δημιουργώντας ψεύτικα και ενίοτε (ίσως) αληθινά διλήμματα, προκειμένου να ανανεώνει την πλαστή εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στην κυβέρνηση και στις αποφάσεις που έπαιρνε.
Η προπαγάνδα από τα κεντρικά ΜΜΕ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και η αλήθεια έγινε είδος υπό εξαφάνιση, αφού οι διαψεύσεις των λόγων έρχονταν σωρηδόν συγκριτικά με τα έργα. Έργα που δεν άφησαν ανεπηρέαστο τίποτα.
Με βάση την έλλειψη ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης , πράγματι αυτές οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες. Γιατί κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί πλήρως.
Και η χαμένη εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να κερδηθεί εάν συνεχιστεί η ίδια ή παραπλήσια συμπεριφορά εκ μέρους των πολιτικών.
Ήδη τα πρώτα δείγματα υπάρχουν. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την ανάγκη ανάκαμψης μέσω μιας αόριστης ανάπτυξης, το έλλειμμα μειώθηκε (;) το τελευταίο τρίμηνο, τα πετρέλαια , το αέριο, ο ορυκτός πλούτος μπήκαν στην πρώτη γραμμή μαζί με την σίγουρη διαπραγμάτευση που θα γίνεται από εδώ και μπρος με την τρόικα και θα αποβαίνει προς όφελός μας. μαζί πάντα με τις υποσχέσεις ότι θα σταματήσει η μείωση μισθών και συντάξεων. Οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα έπαψαν πλέον να μιλούν για την οικτρή οικονομία μας και ασχολούνται με τις ανταλλαγές δηλώσεων μεταξύ κομμάτων και αρχηγών, με την υπόθεση Τσοχατζόπουλου κλπ, αφήνοντας στην άκρη και Μέρκελ και Σαρκοζί και Γιούγκερ και Σόιμπλε και Λαγκάρντ.
Φυσικά όλοι οι πολιτικοί μας διατείνονται ότι ο λαός θέλει μόνο αλήθεια και πως οι ίδιοι είναι αποφασισμένοι να την πουν. Δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι τόσο σκληρή που είναι αμφίβολο εάν οι πολίτες θέλουν να την ακούσουν, καθώς κι αυτοί από την πλευρά τους έχουν μάθει να προτιμούν αυτούς που τα λεγόμενά τους τους χαϊδεύουν αυτιά και δημιουργούν ουτοπικές προσδοκίες.
Από αυτήν την άποψη όντως είναι οι πιο κρίσιμες εκλογές. Γιατί οι πολίτες οφείλουν να δουν την πραγματικότητα, όσο αποκρουστικό πρόσωπο κι αν έχει και να επιλέξουν αυτόν στον οποίο πιστεύουν ότι θα δώσει μάχες για να βελτιώσει την κατάσταση. Να μην ξεχάσουν ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και πως εδώ που φτάσαμε χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να ξαναβρεί η χώρα το βηματισμό της.
Οφείλουν να επιλέξουν μετά από πολλή σκέψη και μεγάλο προβληματισμό και να μην παρασυρθούν από μεγάλα λόγια και υποσχέσεις.
Οφείλουν να τους ακούσουν όλους με προσοχή, να τιμωρήσουν αυτούς που αποδεδειγμένα απέτυχαν και να δώσουν με την ψήφο τους δύναμη σ΄ αυτούς που μέχρι τώρα έχουν αποδείξει (έστω και ελάχιστα) ότι δούλεψαν και δουλεύουν για το καλό όλων και όχι για το καλό ελαχίστων…
Είναι και χρέος και μονόδρομος
Νικολέτα Φλιάταρη