Ελάχιστα. Ίσως και καθόλου.
Γιατί η Βουλγαρία δεν οφείλει την ανταγωνιστικότητά της στους χαμηλούς μισθούς. Την οφείλει στο γεγονός ότι είναι πρακτικά ο φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης. Με 10% φορολογικό συντελεστή στις επιχειρήσεις πώς να μην είναι;
Για την Ελλάδα όμως οι χαμηλοί μισθοί αυτή τη στιγμή της βαθιάς ύφεσης σημαίνουν περαιτέρω ύφεση και ανεργία, δηλαδή πτώση της κατανάλωσης, άδεια μαγαζιά που οδηγούν σε περισσότερα κλειστά μαγαζιά και επιχειρήσεις, σε περισσότερους ανέργους κοκ.
Εύλογο φαντάζει το ερώτημα: γιατί το Πακιστάν με μεροκάματο 2 δολάρια δεν έχει ανάπτυξη, ενώ η Γερμανία με καλοπληρωμένους υπαλλήλους έχει την πιο δυναμική οικονομία της Ευρώπης;
Είναι πλέον κοινός τόπος ότι αυτό που διώχνει τις επιχειρήσεις από την Ελλάδα, αυτό που δεν αφήνει να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις, αυτό που αφήνει τις καταθέσεις των Ελλήνων στο εξωτερικό να «αραχνιάζουν» και να μην επενδύονται στη Χώρα, αυτό που κρατά τους ξένους επενδυτές μακριά από την Ελληνική αγορά, είναι η τεράστια γραφειοκρατία, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαφθορά και το κομματικό κράτος.
Ακόμα και η Γερμανική Siemens στην Ελλάδα ακολούθησε την πεπατημένη: λαδώματα σε κρατικούς υπο-λειτουργούς, «δωράκια» που βάφτιζε ως προμήθειες σε κόμματα και πολιτικούς ώστε να αποκτήσει μονοπωλιακή σχεδόν μεταχείριση στους περισσότερους κρατικούς διαγωνισμούς.
Ευρώ από ΕΣΠΑ, ευρώ από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ευρώ από κρατικές επιχορηγήσεις, δεν βρήκαν ποτέ το δρόμο προς αναπτυξιακές επενδύσεις, γιατί έπρεπε ένα μεγάλο μέρος τους να χορτάσει το αδηφάγο τέρας της διαφθοράς, που διαρκώς, ακόμα και σήμερα, μεγαλώνει.
Οι εναπομείναντες επιχειρηματίες στην Ελλάδα, απορούν πλέον με τον εαυτό τους: γιατί δεν το κλείνουν το «ρημάδι» να γλυτώσουν από την δυσβάστακτη φορολόγηση, τις ποινικές διώξεις από το ΙΚΑ, το αυτόφωρο για το ΦΠΑ, τα χαράτσια, τα δωράκια για την ανανέωση των αδειών λειτουργίας, τα παρακάλια και τα τηλεφωνήματα σε βουλευτές και Υπουργεία για να πράξουν το αυτονόητο, δηλαδή να στηρίξουν την επιχείρηση τους και τις οικογένειες που τρώνε ψωμί από αυτήν.
Ζώντας σήμερα την παράνοια της έναρξης της προεκλογικής περιόδου, χωρίς ακόμη να έχουν προκηρυχθεί εκλογές, άρχισαν ήδη επιχειρηματίες και εργαζόμενοι να δέχονται τηλεφωνήματα και επισκέψεις από υποψήφιους βουλευτές του δικομματισμού, δηλαδή τους «αρχιτέκτονες» της εθνικής μας ξεφτίλας, τους «νεκροθάφτες» της ελληνικής επιχείρησης, τους «μεσίτες» της εθνικής μας κυριαρχίας. Για να τους ξαναστηρίξουν. Για να τους ξαναψηφίσουν.
Φυσικά ο «κομματικός στρατός» των διορισμένων στο Δημόσιο με κομματικά κριτήρια, των τυφλών ταξιτζήδων, των 45άρηδων συνταξιούχων, των διπλοθεσιτών, των goldenboys των ΔΕΚΟ, και των κάθε λογής ωφελουμένων ή τρομοκρατημένων πολιτών συνεχίζει απελπισμένα να στηρίζει το σύστημα. Συνεχίζει να ψηφίζει.
Για όλους τους υπόλοιπους, που η αξιοπρέπεια ή ο ιδεολογικός τους ρομαντισμός τους οδήγησε στους μόνιμους υποβαστάζοντες το νοσηρό αυτό κομματικό σύστημα, τι όφελος έχουν από τη διατήρησή του;
Η Αριστερά βέβαια, έχει κι αυτή την ευθύνη της θεοποίησης της μισθωτής εργασίας με ταυτόχρονη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας.
Σήμερα όμως έχει και την ευθύνη να δώσει κυβερνητική διέξοδο στα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα.
Η Δημοκρατική Αριστερά έστειλε το σαφές μήνυμα προς τα Κόμματα και την Κοινωνία για μία άλλη κυβερνητική πρόταση που βασίζεται στο παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας του εργαζόμενου με τον επιχειρηματία, σε πλαίσιο οικονομικής σταθερότητας και όχι στον κρατισμό, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά που αυτά εκτρέφουν και συνάμα εκτρέφονται από αυτήν.
Απομένει οι ελεύθεροι και αδέσμευτοι πολίτες, να στείλουν το δικό τους μήνυμα ανατροπής του Κομματικού Κράτους, μέσω της κάλπης, με παραλήπτες τα κόμματα και τους πολιτικούς, που για ακόμη μία φορά επιχειρούν να τρομοκρατήσουν και να χειραγωγήσουν τους ψηφοφόρους για να εξασφαλίσουν τη δική τους κομματική επιβίωση, ακόμη κι αν χρειάζεται για αυτό να θέσουν σε κίνδυνο την επιβίωση ολόκληρου του λαού.
Πέτρος Τσαπαρόπουλος, Καρδιολόγος
Υποψήφιος Βουλευτής Ημαθίας Δημοκρατικής Αριστεράς