Οι ιδέες και οι ιδεολογίες καλές ή κακές δεν σκοτώνονται. Ίσως να πέφτουν ενίοτε σε χειμερία νάρκη και όταν φτάνει ο καιρός να βγαίνουν από το λήθαργο και να κάνουν την παρουσία τους κάτι παραπάνω από αισθητή.
Πάνω στην απελπισία επανέρχονται ιδέες και πρακτικές που νομίζαμε ότι τις εξαφανίσαμε.
Η ιστορία έδειξε μέχρι τώρα, ότι τα ιδεολογικά άκρα δεν είναι ποτέ δημοκρατικά. Το ίδιο και οι πράξεις που εκπορεύονται από αυτές τις ιδέες. Προφανώς αυτό θα συμβεί και τώρα, εάν εμείς που διδάξαμε στην οικουμένη το νόημα της δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης, δεν βγούμε άμεσα από τη μαύρη τρύπα που μας έριξαν, εν γνώσει μας ως επί το πλείστον.
Αν δεν πάψουμε να σκεφτόμαστε με μικρόνοια και με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον.
Ακόμα- γιατί όχι- και την προσωπική επιβίωσή μας.
Αντί λοιπόν να ασκούμε κριτική για όλα όσα μας συμβαίνουν.
Αντί να παρακολουθούμε σαν θεατές αυτά που έρχονται.
Αντί να παρασυρόμαστε και να επιλέγουμε να στείλουμε στη Βουλή ακραία ιδεολογικά μορφώματα (από κάθε ιδεολογική πλευρά ), ανθρώπους που ψεύδονται, άτομα χωρίς όραμα και μακροχρόνιους στόχους, ας αντιδράσουμε και ας συνθλίψουμε με τη δύναμη της ψήφου μας, όλες τις κακές συνήθειες που αποκτήσαμε από μια κάλπικη ευμάρεια και από μεγάλα λόγια.
Για να μην έρθει ποτέ η ώρα να συμφωνήσουμε ή να ψελλίσουμε τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertold Brecht):
«Εσείς οι νέοι άνθρωποι των εποχών πού έρχονται και της καινούργιας χαραυγής πάνω στις πολιτείες πού δε χτίστηκαν ακόμα, και σεις πού δε γεννηθήκατε, ακούστε τώρα τη φωνή τη δική μου, πού πέθανα όχι δοξασμένα,
αλλά σαν τον αγρότη πού δεν όργωσε το χωράφι του.
Και τον χτίστη πού ξετσίπωτα τό ‘βαλε στα πόδια σαν είδε την τρύπια στέγη.
Έτσι κι εγώ, δε βάδισα με την εποχή μου, ξόδεψα τις μέρες μου,
Και τώρα πρέπει να σας παρακαλέσω να πείτε εσείς αυτά που δεν ειπώθηκαν, να κάνετε αυτά πού δεν έγιναν, και μένα γρήγορα να με ξεχάσετε, σας παρακαλώ,
Για να μην παρασύρει και σας το δικό μου κακό παράδειγμα.
Αχ, γιατί κάθισα στων στείρων το τραπέζι τρώγοντας το φαΐ που αυτοί δεν ετοίμασαν; Αχ, γιατί ξόδεψα τα καλύτερα μου λόγια;
Έξω όμως διάβαιναν οι αδίδαχτοι διψασμένοι να μάθουν.
Αχ, γιατί τα τραγούδια μου δεν υψώνονται στα μέρη εκείνα πού θρέφουν τις πολιτείες, εκεί που ναυπηγούνται τα καράβια;
Γιατί δεν υψώνονται απ’ τις γρήγορες ατμομηχανές σαν τον καπνό πού αφήνουν πίσω τους στον ορίζοντα εκείνων πού είναι χρήσιμοι και δημιουργικοί.
Ούτε μια λέξη δεν ξέρω να πω σε σας, γενιές των εποχών πού έρχονται,
Μήτε μία υπόδειξη δε θα μπορούσα να σας κάνω με δάχτυλο τρεμάμενο, γιατί πώς το δρόμο να δείξει αυτός πού δεν τον διάβηκε!
Έτσι σπατάλησα.
Άλλο δε μένει παρά να σας ζητήσω να μη δώσετε προσοχή σε λέξεις πού βγαίνουν από το δικό μας σάπιο στόμα, μήτε και συμβουλή καμιά να μη δεχτείτε απ’ αυτούς που στάθηκαν τόσο ανίκανοι, αλλά μόνοι σας ν’ αποφασίσετε ποιό το καλό για σας και τί σας βοηθάει τον τόπο να χτίσετε, πού εμείς αφήσαμε να ρημάξει σαν την πανούκλα, και για να κάνετε τις πολιτείες κατοικήσιμες.»
Διαπίστωση με αφορμή τα παραπάνω:
Η δική μας γενιά δεν έκανε αυτά που όφειλε να πράξει. Έτσι ώστε να παραδώσει έναν κόσμο καλύτερο στην επόμενη.
Και τι τους μάθαμε μέσα από τα παραδείγματα της ζωής μας;
Τον άκρατο υλισμό, την έλλειψη σεβασμού στους άλλους, στην κοινωνία, στο περιβάλλον, τον εύκολο πλουτισμό χωρίς κόπο. Άσχετα με τι τρόπο. Έκδηλος φιλοτομαρισμός, έλλειψη ενσυναίσθησης, δίψα μόνο για καλή ζωή, απαιτήσεις…
Τι αλήθεια κάναμε εμείς;
Χρειαζόμαστε άμεση επαναφορά σε αρχές και αξίες που χάθηκαν.
Ενδεχομένως αυτές οι εκλογές και οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές να μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε πολλά. Και σιγά σιγά να τα κάνουμε πράξη.
Όσο προλαβαίνουμε.
Για να μην έρθει η στιγμή που κοιτώντας γύρω μας με τη σοφία των άσπρων μαλλιών, αναφωνήσουμε θλιμμένοι και απογοητευμένοι τα λόγια του Μπρέχτ.
Τόσο αληθινά!
Τόσο επίκαιρα….
Νικολέττα Αντωνοπούλου Φλιάταρη