Μέρα αφιερωμένη στους γυναικείους αγώνες για ανεξαρτησία και ισότητα , 158 χρόνια από τότε που στη Νέα Υόρκη οι γυναίκες εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία διαδηλώνουν ειρηνικά για ισότητα στο ωράριο και στο μεροκάματο με τους άντρες , αλλά ο αγώνας τους πνίγεται στο αίμα.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια , οι αγώνες του γυναικείου κινήματος απέφεραν καρπούς .
Ειδικά στις ανεπτυγμένες όπως τις λέμε χώρες , μεταξύ αυτών και στη δικιά μας.
Σήμερα οι γυναίκες μοιάζουν να απολαμβάνουν τα κοινωνικά προνόμια ισότιμα με τους άνδρες.Μορφώνονται, συνδικαλίζονται, εκλέγονται και επιλέγονται σε κέντρα λήψης αποφάσεων, επιλέγουν επαγγέλματα που στο παρελθόν μονοπωλούσε το ανδρικό φύλο και είναι εξίσου ικανές και αποτελεσματικές.
Ωστόσο όπως το καταλαβαίνουμε πιστεύω όλες μας , η ισότητα στη χώρα μας δεν έχει κατακτηθεί.
Η ανεργία για παράδειγμα είναι γένους θηλυκού και στη χώρα μας που βιώνει βαθιά κρίση ,το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες έφτασε στο 31,4% έναντι 25% των ανδρών ενώ στις νέες γυναίκες ξεπέρασε το 60%.
Η κοινωνική καταξίωση και η συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων είναι πολύ πιο δύσκολη , διότι πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ικανές σαν τους άντρες που αποτελούν ακόμη το μέτρο σύγκρισης ανεξάρτητα των ικανοτήτων του καθενός.
Ακούμε ή διαβάζουμε για παράδειγμα τη φράση «Καλά τα πάει η κυρία … παρά το γεγονός ότι είναι γυναίκα» , που σαφώς υπονοεί κατ΄ αρχάς αμφισβήτηση της ικανότητας εκείνου του ανθρώπου στον οποίο αναφέρονται επειδή είναι γυναίκα.
Τα αρνητικά στερεότυπα συνεχίζουν να προβάλλονται από τα ΜΜΕ.
Η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική παραμένει σε χαμηλά επίπεδα και η ποσόστωση , η οποία θα πρέπει να σημειωθεί είναι στο 30% , παρότι οι γυναίκες αποτελούν το μισό και κάτι παραπάνω του πληθυσμού , είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ανισότητας.
Η ενδοοικογενειακή βία με θύματα τις γυναίκες συνεχίζει να υπάρχει και μάλιστα έχει ενταθεί στα χρόνια της κρίσης.
Με τη μεγάλη πολιτική αλλαγή που επήλθε στη χώρα μας πιστεύω ότι το φεμινιστικό κίνημα θα βρεθεί να παλεύει από καλύτερες θέσεις για τα θέματα που σχετίζονται με τη ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των γυναικών.
Οπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση του Σύριζα για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας , «οι εξουσιαστικές σχέσεις, οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και οι πολυποίκιλες διακρίσεις που συνδέονται με τα κοινωνικά φύλα, τους άνδρες και τις γυναίκες, συνιστούν σημαντικό δημοκρατικό έλλειμμα». Και η κυβέρνηση στις προγραμματικές της δηλώσεις , δεσμεύθηκε να αντιμετωπίσει τα ζητήματα των έμφυλων διακρίσεων σε όλα τα πεδία.
Οι γυναίκες όμως συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Εκτός από τους νόμους είναι και η νοοτροπία που πρέπει να αλλάξουμε. Κι αυτό γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι το δυσκολότερο.
Γι ‘ αυτό για όλες εμάς η φετεινή 8 του Μάρτη οφείλει να είναι μια μέρα που τιμά το περιεχόμενο και το νόημά της κι όχι μια ευκαιρία για να ξεφαντώσουμε «γυναικοπαρέες» και την επόμενη να επιστρέψουμε στους καθορισμένους ρόλους και τα καθορισμένα πρότυπα συμπεριφοράς μας.
Τιμούμε λοιπόν την Ημέρα της Γυναίκας άντρες και γυναίκες μαζί και αγωνιζόμαστε ώστε οι επόμενες γενιές να απολαύσουν την ισορροπία και την πληρότητα που υπόσχεται η ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων.
Εύη Παπαγιαννούλη
Πολιτικός Μηχανικός