Ελάχιστες μέρες έμειναν μέχρι τη μεγάλη γιορτή του χριστιανισμού, τα Χριστούγεννα και λίγα πράγματα θυμίζουν ότι είμαστε τόσο κοντά. Συνήθως άλλα χρόνια αυτές τις μέρες οι βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων γέμιζαν από χριστουγεννιάτικα λαμπερά στολίδια, η πόλη άλλαζε μορφή φορώντας σιγά σιγά «τα καλά της», οι εργαζόμενοι του Δήμου έβαζαν όλη την τέχνη τους για το στολισμό της πόλης, ενώ σε όλα σχεδόν τα μπαλκόνια των σπιτιών αναβόσβηναν χιλιάδες πολύχρωμα φωτάκια και στολίδια διαγωνιζόμενα ποιο θα γίνει πιο όμορφο και εορταστικό.
Είναι φανερή λοιπόν η κακή διάθεση των πολιτών κάθε κατηγορίας, που ξεκινά από την κακή οικονομική κατάσταση και καταλήγει κατά κύριο λόγο στην έλλειψη ελπίδας και προοπτικής για καλύτερες μελλοντικές μέρες. Το τελευταίο είναι που τσακίζει κυριολεκτικά κάθε διάθεση για οτιδήποτε. Και μάλιστα σε έναν λαό που από φύση ήταν αισιόδοξος παρά τις δυσκολίες που συναντούσε.
Αν γυρίσουμε λίγο το ρολόι του χρόνου πίσω θα δούμε ότι παρά την ανέχεια που υπήρχε συγκριτικά με τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι άνθρωποι, τα μαγαζιά, τα νοικοκυριά περίμεναν με προσμονή τις γιορτές των Χριστουγέννων για να γιορτάσουν. Να γιορτάσουν πραγματικά. Με οικογενειακά τραπέζια, παραδοσιακά φαγητά και γλυκά, επισκέψεις σε εορτάζοντες μετά τον εκκλησιασμό και συνεχείς ευχές από καρδιάς.
Στόλιζαν τα πλαστικά φτωχικά, για τα δεδομένα της σημερινής εποχής, δεντράκια τους με το βαμβακάκι και λίγες μπαλίτσες φτηνές και απέριττες, έκαναν με χαρτοκοπτική αστεράκια, δενδράκια και τα κρέμαγαν, ετοίμαζαν προμήθειες για την παραμονή των γιορτών, τότε που οι δρόμοι γέμιζαν παιδάκια που έλεγαν τα κάλαντα, ώστε να έχουν να δώσουν, όχι χρήματα, αλλά ξερά σύκα, φιστίκια, στραγάλια, μανταρίνια, άντε και καραμέλες. Όσοι είχαν και μια μεγαλύτερη άνεση έραβαν και κάποιο ρουχαλάκι ένεκα των ημερών, ενώ προετοίμαζαν με σπουδή συγκεντρώσεις, φτιάχνοντας ο καθείς την παρέα του, έτσι που να διασκεδάσει με τσίπουρο κρασάκι και μεζέ.
Με το δανεικό χρήμα και την άνοδο του βιωτικού επιπέδου που ήρθε μετά, έφερε μαζί του τα ρεβεγιόν και τον αμερικάνικο τρόπο εορτασμού που καμιά σχέση δεν είχε με τη δική μας κουλτούρα. Άλλαξαν σχεδόν όλα. Δεν χρειάζεται περιγραφή, γιατί τα ζήσαμε όλοι. Ο υλισμός έγινε τρόπος ζωής και η ανθρωπιά έκανε βήματα πίσω μέχρι που κρύφτηκε από έκπληξη και ντροπή.
Κι ύστερα ήρθε η τρόικα και το ΔΝΤ. Η προσγείωση ταχύτατη και απότομη. Παιδιά λένε λιποθυμούν στα Σχολεία από την πείνα και το αρμόδιο Υπουργείο προανήγγειλε συσσίτιο στα σχολεία. Αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική της οικονομικής αφαίμαξης η επιστροφή στο παρελθόν είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη.
Αν είναι να το ζήσουμε, γιατί η αρχή γίνεται και το βλέπουμε, ας διδαχτούμε από τις προγενέστερες γενιές και ας προσαρμόσουμε τη ζωή μας ανάλογα.
Η πίκρα, τα χαμένα όνειρα και οι προσδοκίες, η απαισιοδοξία, η κατήφεια δεν βοηθούν.
Θα επιζήσουμε. Αλλά για να ζήσουμε χρειάζεται το χέρι του φίλου και του συγγενή. Η στήριξη αλλήλων είναι απαραίτητη για να ανεβεί η ψυχολογία, να δούμε κάτω από διαφορετικό πρίσμα τη ζωή μας και να την αλλάξουμε.
Η ρήση «και διηγώντας τα κλαις» δεν βοηθάει. Μας πάει πίσω και εμείς έχουμε ανάγκη να πάμε μπροστά.
Και θα το καταφέρουμε γυρίζοντας πίσω σε όλα. Τα κακά ήρθαν Καιρός να φέρουμε και τα καλά…