Αναφίβολα, το κείμενο μαρτυρίας του γραμματέα της Ένωσης Συνοριακών Ημαθίας, που αυτή την περίοδο εκτελεί καθήκοντα συνριακής αστυνόμευσης ως αποσπασμένος στον Έβρο, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση ανθρώπου προς άνθρωπο. Από τον άνθρωπο της ευθύνης, στον άνθρωπο της απελπισμένης αγωνίας.
“Πρόσωπα σφιχτά, σκυθρωπά… σχεδόν σκελετωμένα. Γεμάτα αγωνία, απορία, απελπισία…. Σχεδόν ικετευτικά. Και την Ελπίδα όπως πάντα τελευταία στον πάτο του ασκού. Κατατρεγμένοι και κυνηγημένοι από τον ίδιο τον άνθρωπο, όποια και αν είναι η αιτία. Πολιτική, θρησκευτική, ρατσιστική αλλά πάντα επιφανειακή για τους θεατές του καναπέ. Ζητούν ένα καλύτερο αύριο μια συμπαράσταση, μια καινούρια αρχή. Φτάνουν στο κατώφλι μας με φουσκωμένα μυαλά από τις υποσχέσεις των κυκλωμάτων αναζητώντας τη γη της επαγγελίας….. Έτσι τους έχουν πει τουλάχιστον.
Και γω ο Συνοριακός εκεί! Τυπικός, Υπηρεσιακός, με συγκεκριμένη αποστολή και καθήκον. Με το όχημα, την περιπολία, τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό, να προσπαθώ να αποτρέψω, να πατάξω, να επέμβω αλλά προ πάντων να συνδράμω με όποιο τρόπο επιβάλει το πρωτόκολλο σε αυτό που εξελίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μου. Αυτό που όλοι οι άλλοι πίσω μου το βλέπουν ο καθένας από τη μεριά του. Είμαι η πρώτη γραμμή άμυνας, ίσως μαζί και η τελευταία. Πρέπει και είμαι ανεπηρέαστος από ότι συμβαίνει πίσω μου. Η Ανέχεια, η πείνα, η κατάντια έχουν χτυπήσει προ πολλού και τη δική μου πόρτα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πράγμα που με κάνει ευάλωτο και να αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποιο τρελό σενάριο έφερε αντικριστά το δικό τους ‘’ Γολγοθά’’ με τις δικές μου ‘’Θερμοπύλες’’. Άραγε τι και ποιον προστατεύω τελικά; Τους ‘’μέσα’’ από τους ‘’απ΄ ‘εξω’’ ή τους ‘’απ’ έξω’’ από τους ‘’μέσα’’;
Το έχω πάρει απόφαση εδώ και καιρό. Βαδίζω πάνω στο τεντωμένο σχοινί γιατί μόνο εγώ μπορώ να το κάνω. Καταδικασμένος, στην αρχή από επιλογή και μετά από συνείδηση, σηκώνω το Σταυρό της κοινωνίας μας αλλά περπατάω στο δικό μου Γολγοθά!….. Κοιμηθείτε ήσυχα και σήμερα συνάνθρωποι…… σας εγγυούμαι ότι έπραξα το καθήκον μου στο ακέραιο.”
Νίκος Μαγαλιός