Η όλη συζήτηση τίθεται υπό αίρεση καθότι με το σχέδιο Αθηνά είναι ευδιάκριτη η βούληση της πολιτείας αλλά και των Πανεπιστημιακών αρχών, να επαναφέρουν στην αρχική έδρα τους, τις σχολές. Ας κάνουμε ένα σύντομο απολογισμό καταθέτοντας τον αέναο προβληματισμό που προτάσσει αυθόρμητα το θέμα, «Πανεπιστήμιο στην Πόλη». Ανταποκρίθηκε η εν λόγω σχολή στο αίτημα της τοπικής Κοινωνίας; Ανταποκρίθηκε αμοιβαία η τοπική Κοινωνία;
Είχαμε αιτηθεί μιας Πανεπιστημιακής Σχολής χωρίς όμως αυτό το αίτημα να έχει να συνδεθεί με την ιστορία της πόλης χωρίς να βασιστεί σε μια μελλοντική στρατηγική. Το πρώτο επιχείρημα που διαφαίνονταν εξαρχής, ήταν ότι συνδέθηκε με την επίλυση οικονομικών προβλημάτων, ακυρώνοντας κάθε αναφορά στην Πνευματική Βέροια.
Προκειμένου να στεγαστεί η Σχολή Μηχανικών της Χωροταξίας, σημειωτέον, χωρίς το συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο να έχει ταυτιστεί με την αρχέτυπη και πρωτότυπη κουλτούρα της Πόλης, βρήκαμε μια εύκολη λύση παραχωρώντας ένα εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο και επισκευάζοντας βιαστικά και εκ των ενόντων τα υπάρχοντα κτίρια που ήταν τα άκρως απαραίτητα για μια επιστημονική διδασκαλία και άκρως ακατάλληλα. Δεν είχαμε μεριμνήσει, από την αρχή, για ένα χώρο που θα μπορούσε να ενσωματώσει τους φοιτητές στη ζωή της πόλης εντός των ορίων της και όχι μόνο των χωροταξικών. Αντί αυτού, εξορίσαμε το Πανεπιστήμιο σ΄ ένα ειδυλλιακό μεν, τόπο στην εξοχή, που ποτέ όμως δεν ξέφυγε απ΄ την αρχική νοοτροπία. Εμείς, Δήμος και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το κάναμε αυτό σε νέους ανθρώπους, χωρίς να ανταποκριθούμε ουσιαστικά σε βασικά αιτήματα τους, που σχετίζονται με τη συγκοινωνία την επικοινωνία και τη σίτιση τους. Η διδασκαλία γίνονταν σε αίθουσες πρώην Πυροβολαρχίας. Πώς είναι δυνατόν να μην απεκδυθεί έστω και συμβολικά, τη μονιμότητα; Εις ό,τι αφορά τα ενοίκια, είναι δύσκολο να συγκρατήσει κάποιος, γονέας ή άλλος, την οργή και ειρωνεία, όταν μια γκαρσονιέρα στη Βέροια είχε φθάσει τα 350 ευρώ κι έπρεπε να προστεθούν κοινόχρηστα, μεταφορικά, σίτιση κ.λπ… Γιατί να θέλουν να μείνουν σ΄ αυτό το Πανεπιστήμιο οι φοιτητές όταν αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα στις αμέτρητες και ασύγκριτα καλύτερες ποιοτικά επιλογές, θα μπορούσαν να ζήσουν την εμπειρία της φοιτητικής ζωής; Το αποτέλεσμα δικαιώνει αυτή την οπτική.
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;
Ο Δήμος δεν είναι δυνατό να υποκαταστήσει την κρατούσα Πολιτεία. Το σχέδιο Αθηνά παρά τις όποιες περιφερειακές αντιδράσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προχωρήσει έστω κι αν χρειαστεί ν΄ αλλάξει τονισμό, και να γίνει σχέδιο «Αθήνα». Υπό τις παρούσες συνθήκες και την κατάσταση που δημιουργείται, είναι ανώφελο να εξακολουθούμε να ζητάμε την παραμονή της σχολής. Οφείλουμε να αλλάξουμε στρατηγική, επιμένοντας επί του παρόντος στη νομική κατοχύρωση του παραχωρηθέντος οικοπέδου. Εξακολουθεί να είναι περιουσία του Δήμου; Χάθηκε; Επαναπροσδιορίζουμε τέλος τη θέση μας για εγκατάσταση Πανεπιστημιακής σχολής στην πόλη επιβεβαιώνοντας το διαρκές ενδιαφέρον μας για την υπόθεση. Σύντομα θα βρούμε μπροστά μας τον ίδιο προβληματισμό για τη νέα χρήση του Δικαστικού Μεγάρου. Όπως γι΄ αυτό έτσι και για το Πανεπιστήμιο δεν εισάγουμε επ΄ ουδενί στη συζήτηση οικονομικά αιτήματα γιατί αποδυναμώνουν το σκοπό, αν θέλουμε να το αναδείξουμε ως συλλογικό και καθολικό αίτημα της Πόλης. Η Πνευματική Βέροια, κι επικαλούμαστε τον όρο για χρηστικούς όρους και όχι για ουσιαστικούς – θα μπορούσε να διατυπώσει στο μέλλον το αίτημα μόνο για τις σχολές εκείνες που θα ταίριαζαν στην ιστορική διαδρομή της. Πόλη πανάρχαια, κατοικημένη διαρκώς στον ίδιο τόπο και με το ίδιο όνομα, δεν είναι δυνατόν να φιλοξενεί Πανεπιστημιακή Σχολή, αλλά να έχει και να κατέχει μόνο, και δη, αυτόνομα τμήματα, όπως είναι για παράδειγμα, τα Αρχαιολογίας, Ιστορίας, Αγιογραφίας, “Restauro”, αρχικά, έστω ενός άλλου Πανεπιστημίου. Αν δεν ενσωματωθεί στην τρέχουσα γλώσσα, αφού η γλώσσα είναι κυρίαρχη, να λέγεται δηλαδή «Η Πανεπιστημιακή σχολή της Βέροιας» κι όχι παράρτημα του Αριστοτελείου ή όποιου άλλου και να προτάσσεται το όνομα μιας άλλη Πόλης, δεν πρόκειται να τελεσφορήσει ποτέ κανένα εγχείρημα. Και κλείνω χαριτολογώντας: Η Πανεπιστημιακή σχολή οφείλει να είναι όπως το Ρεβανί Βεροίας. Οφείλει να γίνει η, Βεροίας, όπως ο Σεβασμιότατος, που είναι ο, Βεροίας. Βrand name, δηλαδή, για εκφραστώ με την ορολογία της τρέχουσας επικοινωνιακής ανάγκης.
Με τιμή
Αγγέλογλου Γιάννης