Θλίψη, οργή, αγανάκτηση και πλήθος άλλων συναισθημάτων προκάλεσε η τελευταία αυτοκτονία συμπολίτη μας.. Είναι το δεύτερο περιστατικό που συμβαίνει στην πόλη της Βέροιας το τελευταίο δίμηνο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας οι αυτοκτονίες στη χώρα μας παρουσιάζουν αύξηση της τάξης του 37% την τελευταία τριετία. Δηλαδή από το 2009 μέχρι και το 2012.
Σίγουρα αυτή η αύξηση δεν είναι τυχαία, καθώς συμπίπτει με την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας, την έλευση του ΔΝΤ και των σκληρών μέτρων που επιβάλλονται από την προσφυγή μας στο μηχανισμό στήριξης.
Προφανώς ήταν και οικονομικά τα προβλήματα που οδήγησαν τους δυο αυτόχειρες στο απονενοημένο διάβημα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και το καταθλιπτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί και εντείνεται συνεχώς, λόγω της έλλειψης κάθε ελπίδας για σύντομη καλυτέρευση των οικονομικών της χώρας και κατ΄επέκταση της κάθε οικογένειας.
Δύο επαγγελματίες οικογενειάρχες με παιδιά προτίμησαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν κάτω από την οικονομική πίεση και την έλλειψη αξιοπρέπειας που επισύρει.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στα συναισθηματικά όριά τους. Άλλοι αντέχουν είτε γιατί είναι πιο δυνατοί, είτε γιατί έχουν δίπλα τους δικούς τους ανθρώπους που τους στηρίζουν και μπορούν να «ανασαίνουν» έστω και με δυσκολία. Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν άνθρωποι που είναι περισσότερο ευαίσθητοι και παράλληλα ίσως δεν έχουν το απαραίτητο στήριγμα από συγγενείς φίλους και γνωστούς, καθώς λίγο πολύ όλοι βρίσκονται στην ίδια οικονομική και ψυχολογική κατάσταση. Αποτέλεσμα αυτών είναι να καταρρέουν μεν αλλά να μην περνούν την «απαγορευτική» γραμμή που οδηγεί στην αυτοκτονία.
Πλην της σοβαρής έλλειψης χρημάτων, σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ισχυρής απογοήτευσης έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν ρόλο τα όσα ακούγονται, λέγονται και γράφονται από δημοσιογράφους, πολιτικούς, οικονομολόγους (ειδικούς και μη).
Τα γκρίζα σύννεφα που έχουν εγκατασταθεί, με αποφάσεις κάποιων, πάνω από τη χώρα μας τα μεταμορφώνουν σε μαύρα χωρίς να αφήνουν την αμυδρή ελπίδα ότι από κάπου θα βγει αχτίδα φωτός.
Ταυτόχρονα τα μέτρα σκληραίνουν, μισθοί και συντάξεις κόβονται , η ανεργία έχει ξεφύγει πέρα από κάθε αντοχή, εύρρωστες επαγγελματικές τάξεις έχουν χάσει κάθε δικαίωμα ανάκαμψης έστω και μακροπρόθεσμα, ενώ επιχειρήσεις ετών βάζουν λουκέτο.
Όλα τα παραπάνω γι΄αυτούς που κυβερνούν και αποφασίζουν δεν είναι παρά… παράπλευρες απώλειες και πληρωμή του τιμήματος για το πλασματικό υψηλό επίπεδο ζωής που είχαμε.
Ακόμα και έτσι να είναι, ακόμα κι αν δεν περιμένουμε τίποτα πλέον από το λεγόμενο κράτος μας οφείλουμε όλοι μας να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Όχι με ψεύτικες επαναστάσεις και μεγάλα λόγια. Με πράξεις. Είναι υποχρέωση του ανθρώπου να βοηθά και να συμπαρίσταται στο συνάνθρωπό του με όποιο τρόπο μπορεί.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η κατασπάραξη της μιας τάξης από την άλλη είναι αναγκαίο να λήξει επιτέλους. Κανείς δεν είναι ευτυχής με όσα ζούμε. Χρειάζεται αλλαγή, κυρίως στον τρόπο σκέψης και στον τρόπο που βλέπουμε το διπλανό μας.
Όλοι μαζί για όλους, μέχρι να ανατείλει ο ήλιος της ελπίδας και της αισιοδοξίας.
Γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο, άλλοι λυγίζουν με περισσότερα, άλλοι με λιγότερα.
Εκεί εδράζει και το νόημα της ύπαρξής μας. Στην προσφορά, στην αλληλεγγύη στη στήριξη.
Διότι δυστυχώς όπως φάνηκε μέχρι τώρα δεν μπορούμε να περιμένουμε σχεδόν τίποτα από το κράτος και τις δομές του που είναι πλέον αδύναμες να προσφέρουν τα αυτονόητα.
Νικολέττα Φλιάταρη