Χωράει μια πλούσια ζωή μέσα σε 432 σελίδες; Η απάντηση είναι ανάλογη με το τι θέλει να καταγράψει σ΄αυτές ο καθένας που κάνει αυτήν την απόπειρα. Αυτό πράττει και ο Χρήστος Ζαμπούνης στο νέο του βιβλίο με τίτλο «ιστορίες ενός παιδήλικα».
Ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό, όπου μπορεί ο αναγνώστης να αισθανθεί τη φινετσάτη και εύθραυστη γεύση της διήγησης σε μικρές δόσεις, από διαφορετικά εδέσματα που τέρπουν τον ουρανίσκο του, και όχι να γεμίσει το στομάχι του, ικανοποιώντας απλώς και μόνο την πείνα του.
Ψήγματα ζωής και εμπειριών ριγμένα στον πάγκο του σιδηρουργού, ή ψηφίδες που τοποθετούνται με τέτοια σειρά μέχρι να δημιουργήσουν τον πίνακα που ο ίδιος θέλει να παρουσιάσει στο κοινό του.
Αυτοκριτικό μέχρι ενός βαθμού. Τόσου, ώστε να μην κουράζεται ο αναγνώστης, αλλά να έχει τη συγκριτική δυνατότητα να ταυτοποιείται. Έστω μερικώς.
Πετά το φύλλο συκής χωρίς διασταγμό, περιγράφοντας πράξεις που μπορεί να θεωρηθούν κατακριτέες. Όπως η χρήση ναρκωτικών σε δύσκολες στιγμές, οι πρώτες εφηβικές σεξουαλικές ανησυχίες που βιώνουν όλα τα αγόρια… προσκυνώντας για πρώτη φορά τον Αυνάν, κοκ
Στο κομμάτι όμως της σοφίας που αποκτάται με την πάροδο του χρόνου και τη συγκέντρωση εμπειριών, τραβά την κουρτίνα του παραθύρου για λίγο, προτιμώντας να κοιτά ο ίδιος, τις περισσότερες φορές, μέσα από αυτήν, επιλέγοντας να προσφέρει την ήδη εκπεφρασμένη σοφία άλλων.
Όπως επί παραδείγματι το απόσπασμα από τη σελίδα 243 με τον εύγλωττο τίτλο «το νόημα της ζωής»: «…Είχα επίσης την πεποίθηση, όπως οι ήρωες της Σώτης Τριανταφύλλου, ότι ενώ ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο, ο παράλογος επιμένει να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του, άρα η πρόοδος εξαρτάται από τον παράλογο άνθρωπο. Το δικαίωμα στη διαφορά ήταν μαζί με την ανεξαρτησία της σκέψεως, την αποστροφή προς τη χυδαιότητα και τη διαρκή αναζήτηση του αριστοκρατικού ιδεώδους, ορισμένες από τις αντιρίδες που στήριζαν την ενθουσιώδη παλλιννόστησή μου. Σαν τον Μπωντλέρ κινούμην «από μια διαρκή ανάγκη να δημιουργήσω μια πρωτοτυπία, που είναι ο κατ΄εξοχήν τρόπος για να ξεχωρίσεις…».
Αφηγηματική γλώσσα, κυλά ευχάριστα, συναρπαστικά τις πιο πολλές φορές, διασταυρωμένη ενίοτε με ένα λεπτό, φλεγματικό χιούμορ και μια υπολανθάνουσα ειρωνεία, δημιουργώντας εναλλασσόμενες εικόνες στον αναγνώστη.
Τον μεταφέρει πάνω σε μια αναπαυτική πολυθρόνα, να ακούει δίπλα του, ζωντανά και άμεσα τον Χρήστο Ζαμπούνη να παρουσιάζει στιγμές και πτυχές της ζωής του με Βασιλείς και Πρίγκιπες, διάσημα πρόσωπα, γνωστούς ηθοποιούς, ιστορίες συναισθηματικής μέθεξης, ή εντελώς προσωπικά βιώματα.
Επιστρέφει αρκετές φορές στην πόλη που μεγάλωσε, τη Βέροια ,περιγράφοντας γεγονότα και τόπους, αναφέροντας φίλους και γνωστούς. Γίνεται, χωρίς να διστάζει, απόλυτα ειλικρινής, όσον αφορά τη σημερινή εικόνα της, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«… Επανεπισκέπτομαι τις εβδομήντα βυζαντινές εκκλησίες – μικρή Ιερουσαλήμ την έλεγαν παλαιότερα- με τις θαυμάσιες τοιχογραφίες, δείγμα της ακμής της πόλεως στα ύστερα βυζαντινά χρόνια. Κι ύστερα το βλέμμα μου χάνεται στον κάμπο της Μακεδονίας απ΄ όπου οι στρατιές του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανεχώρησαν για να κατακτήσουν τον κόσμο. Περασμένα μεγαλεία. Φευ, η Βέροια του 2012 θυμίζει δραματικώς το Illiers του Προυστ, μια όαση πλήξεως και ασημαντότητος…».
Ας δούμε όμως πως απαντά ο ίδιος ο συγγραφέας στο αρχικό μας ερώτημα για το αν χωράει (και πως) μια πλούσια ζωή σε 432 σελίδες: «…Αλλά τα ερωτήματα δεν σταμάτησαν να με κατακλύζουν, θα εκθείαζα τον εαυτό μου, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ή θα έδειχνα και τη σκοτεινή του πλευρά; Θα έθιγα πρόσωπα και πράγματα ή θα κρυβόμουν πίσω από τους κανόνες των καλών τρόπων που διεκήρυττα σ’ ένα άλλο μου βιβλίο, το “Savoir Vivre”; Τέλος, θα απεκάλυπτα “καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα”, όπως ο Ρίκι Μάρτιν που ομολόγησε ότι είναι ένας “ευτυχής gay άνδρας”, ή θα υπέκυπτα στην πεπατημένη της λειάνσεως των γωνιών;»
Οι τεκμηριώσεις των απαντήσεων βρίσκονται τελικά μέσα στο βιβλίο και είναι ανάλογες με την οπτική γωνία απ΄ όπου θέλει να τις συναντήσει ο αναγνώστης.
Το βιβλίο «ιστορίες ενός παιδήλικα» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Φερενίκη» τον Οκτώβριο του 2012.Υπεύθυνος έκδοσης είναι ο ίδιος ο εκδότης και συγγραφέας Χρήστος Κ. Ζαμπούνης, την επιμέλεια έκδοσης είχε η Λητώ Ανδρέου και τη σχεδίαση της έκδοσης το «Αρχέτυπο- Γραφικές τέχνες».
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Χρήστος Ζαμπούνης γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1960 στη Θεσσαλονίκη. Το 1978 τελείωσε το Α΄ Λύκειο Βέροιας. Το 1980 αποφοίτησε από τη Σχολή Ξεναγών της Αθήνας και το 1984 από την Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς. Είναι κάτοχος DΕΑ Πολιτικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο Ρaris II, καθώς και κάτοχος μεταπτυχιακού στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο John Hopkins της Washington. Από το 1980 έως το 1993 εργάστηκε ως ξεναγός. Το 1986 ξεκίνησε να δημοσιογραφεί ως ανταποκριτής ελληνικών περιοδικών στη Γαλλία, όπως “Τα Πρόσωπα”, “ΈΝΑ”, “Γυναίκα”, “Κλικ”, “Ταχυδρόμος”, “Εικόνες”. Στη συνέχεια υπήρξε ανταποκριτής της “Γραμμής Α.Ε.” και του “Ελεύθερου Τύπου” στο Παρίσι. Το 1991 άρχισε να δημοσιογραφεί σε γαλλικά έντυπα όπως τα “Point de Vue”, “Figaro Magazine” και “Paris Match”. Επίσης συνεργάστηκε με φωτοειδησιογραφικά πρακτορεία όπως το Gamma Press, Sigma Press και το GLMR. Μετά από 15 χρόνια παραμονής στη Γαλλία, επέστρεψε το 1999 στην Ελλάδα και για δύο περίπου χρόνια ανέλαβε την συμπαρουσίαση της εκπομπής Ρrive στο τηλεοπτικό κανάλι Μega. Το 1997 ίδρυσε σε συνεργασία με την αδερφή του, Αυγή Ζαμπούνη, τον εκδοτικό οίκο “Φερενίκη”, ο οποίος έχει εκδώσει πάνω από 100 τίτλους. Το 2000 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του περιοδικού “Life&Style” έως το 2010. Από το 2005 έως το 2010 διετέλεσε σύμβουλος εκδόσεως του “ΗeΙΙο”, ενώ από το 2005 αρθρογραφεί στην εφημερίδα “Πρώτο Θέμα”. Έχει συγγράψει 10 βιβλία.